Би гэдэг хүн хот хөдөө хоёрын замд хамаг амьдралаа өнгөрүүлсэн хүн. Хар багын л аавыгаа дагаж шороон замаар тоос татуулан манаргаж өссөн. Харин одоо аавынхаа мэргэжлийг өвлөж яваа жирийн монгол эр. Тос, маслын үнэрээр сүрчиг хийж, гол шандны усаар ундаалж, ачаатай ногоон тэргээрээ гэр хийж, олон жил элэгдэж халцарсан суудлаараа ор хийж явна. Тогтсон амьдралгүй ч тоонот гэрт дэр нийлэх сайхан хуүхнүүд олон.
Бензин, тос ханхлуулсан хар жолоочийн юунд нь болдог байнаа гэж би өөрөөсөө хэдэнтээ асууж байсан минь саяхан. Ингээд бодоод суух нь ээ хүүхнүүдийг сохорч ээ гэж дүгнэхэд хүртэл хүрдгээн нуух юун. Намайг л гээд ирэх бүсгүйчүүдийг ганц хоёр шөнийн ханиа болгохоос хэтэрдэггүйдээ өөрийгөө бүр гайхах юм. Хачин юм шүү. Уулыг цас дарж, эрийг нас дарна гэгчээр нэг л өдөр духанд минь үрчлээс суугаад ирэхээр ханьтай болохыг эр хүн болгон л хүсдэг юм байна.
Гэвч бие минь яарсан ч сэтгэл минь яарсангүй хоёр дахь намартайгаа золголоо. Хэн нэгнийг хүлээгээд л байх шиг. Харин намрын тэр нэгэн тохиолдол, намайг яарахгүй бол амьдралаас хоцорч байгааг хэлээд өгсөн юм… Хотын нэгэн сүйхээтэй панзчинд барилгын материалыг нь дөхүүлж өгөх ажил аваад Сэлэнгийн Алтанбулаг сумын хилээс өглөө эртлэн хөдөллөө.
Замдаа Дарханаар дайрч, хүний ачаа буулгах ажил бас давхар хариуцсан байсан юм.Намрын налгар нар магнай дээрээс төөнөсөн сайхан өдөр байв. 80-аад онд тэнгэр баганатан сүүдэрлэдэг байсан Тужийн нарс хэдэн хожгор төглөөс өөр зүйлгүй болсон байсан нь саяхан. Харин одоо Тужийн нарсан ой эргэн сэргэж байгааг ажран сэтгэл өег явж байлаа. Гэнэт замын хажуугаар жирэлзэн өнгөрөх нарсны дунд цагаан пальтотой бүсгүй гараараа далласаар өнгөрлөө.
Гэгээн цагаан өдрөөр өнөөх сүнс, сүүдэр нь тэнүүчилж баймааргүй юм даа гэж бодон хурдаа саан замаас гаран зогсов. Хажуугийн толиндоо харвал яах аргагүй бүсгүй хүн байна аа. Урт цагаан пальтоныхоо энгэрийг задгайлан, өнгө ижил торгон ороолт зүүж. үсээ задгайлсан байгаагаас харах нь ээ хотын бүсгүй байж магадгүй. Бүсгүй пальтогоо, ороолтоо салхинд намируулсаар яаран алхана. Дугуйтай чемодан бас чирсэн байлаа. Дөхөөд ирэнгүүт нь би гэдэг хүн машинаасаа үсрэн буугаад хаалга онгойлгож өгчихөөд чемоданыг нь өргөн ачаандаа бэхэлж өгөв. Бүсгүй амьсгаа даран байж “Танд баярлалаа. Ашгүй минь гэж. Та хот орох уу? Би унаанаасаа хоцорчихлоо…” гэж нэг дуугаар дуржигнуулав. Замын ханьтай болсондоо би олзуурхаж байсан ч үүнийгээ мэдэгдүүлэхгүйн тулд толгой дохимоор аядаад машиндаа суув. Зам зуур танилцаж. бүсэлхийнээс доошихоос бусдыг ярьж явлаа. Сүрчиг. энгэсгийн үнэр ханхлуулсан бүсгүй, харагдаж байгаа шигээ нээлттэй нэгэн байлаа.
Ярианы сэдэв маань эцэстээ эр эмийн ажил руу хальж, мэргэн үгийг бие бие рүүгээ шидэж эхлэв. Намайг маазран алиалах болгонд бүсгүй инээх тоолондоо гараараа мөрөнд минь зөөлөн хүрнэ. Ингэх бүрд нь миний аазгай хөдөлж, өөрөөсөө хол дүү эмэгтэйг амтлаад нэг үзмээр санагдана. Хэдий насанд хүрсэн ч намайг бодвол тэр нялх “амьтан”. Эхлээд насандаа тохирохгүй ааш аяг гаргахвий гэхээс эмээж байлаа. Удалгүй Дархан ч дөхөв.
Бараагаа буулгаж, нэг үүрэгт ажлаа дуусгаад цааш явах гэтэл хотоос өнөөх наймаачин эр Сэлэнгийн ачаа дутааснаа учирлаж шалсаар буцахаар болов. Бор ходоодоо тэжээх ганц ажил минь энэ юм хойно буцахаас өөр арга байсангүй. Шинэхэн танилцсан замын ханьдаа ойлгуулах том үүрэгтэй нүүр туллаа. “Надтай хамт буцах уу” гэж хэлэхийг дотроо хэдий хүсч байсан ч аман дээр ирээд гацчихлаа. Болсон явдлыг учирлан өөр унаанд суулгаад өгье гэтэл замын хань маань “Өнөө шөнөдөө багтаад хот орж л байвал болно оо. Санаа зоволтгүй хоёулаа буцъя” гэлээ. Миний баярласан гэж жигтэйхэн. 18-т шиг л хөөрч, жолоогоо Сэлэнгийн зүг эргүүллээ. Зам зуур хэзээний танилууд шиг л хорвоогийн болсон болоогүй юмыг хамж шимэн хөөрөлдөж билээ. Сэлэнгэ ч ойртоод ирэв. Үлдсэн ачааг тоо ёсоор нь ачиж, ачаан дээрээ бэхэлсээр байгаад өдрийг барлаа. Би ч ажилдаа улайраад шинэхэн танилаа тэрхэн зуур мартаж орхисонсон.
Нар уулын цаагуур хэвийх үеэр ашгүй сая ажлаа дуусгаад хөдлөхөөр машиндаа суувал бүсгүй унтаж байлаа. Би ч сэрээхгүйг хичээн аядуу гэлдэрсээр Алтанбулагаас хөдлөв. Хуучин муу бор тэрэгний минь хүнд явдалд ажрахгүй унтах бүсгүйг нууцханаар ажаад авснаа нуугаад яалтай. Уруул, нүд, хөмсөг, хацарт нь өөлөх зүйл гэж байсангүй. Шүүрс алдам сайхан. Гэтэл цамцных нь энгэрээс нэг зүйл намайг айхтар татлаа. Энэ бол бариу цамцандаа багтаж ядан чихэлдэх хоёр хөх. Машины донсолгоо бүрээр хоёр тийш савалгаатан бумбалзана. Ингэх тоолонд бариу цамцных нь цахилгаан доошилсоор байгааг би ажиж явлаа. Бүр улам доошлоод өгөөсэй гэж бодон хэргээр хар замаас гарч, чулуу хайргатай болгоноор явж хүртэл үзнэ. Цамцны цахилгаан бараг гэдсэн дээр нь ирэхэд бид Тужийн нарсанд ирж байлаа. Эзнээ унтсан хойгуур савнаасаа хальж, хөгшин эрээр наадах хоёр их эдийг чангахан шиг базаад авмаар санагдахад өмдөн доторх эр хүний билэг тэмдэг маань модойтол босоод ирэв. Тэгтэл бүсгүй ч хэд хэд суниан эвшээсээр сэрлээ. Энэ үед нар хэдийн жаргасан байв. Бүсгүй цонхоор ийш тийш хараад энгэрээ ер ажирсангүй. Одоо бодох нь ээ намайг эр эмийн ажилд урин дуудаад байсан юм шиг. Тэр надад жаахан амрах санал тавив. Би ч дуулгавартай гэгч нь замаас гарч, хэдэн нарсны цаана орж зогслоо. Гэтэл замын хань маань намайг дуниартсан харцаар хэсэг ширтсэнээ “Та тэгж байгаад дажгүй царайлаг, бас хүдэр цээжтэй юм аа” гэж нялуун атлаа шулуунаар айлгүйтэн хэлээд цээжинд нь томдсон өнөөх “зүггүй” хоёр хөхөөрөө урагш улам тэмүүлэв. Би ч эргэлзэж тээнэгэлзэлгүй түүнд дөхөж хөхийг нь зөөлөн базаад авлаа. Тэгтэл бүсгүй “аанх” гэж орь дуу тавив. Маяг гэж бодож ч амжаагүй байтал өнөөх чинь цамцныхаа цахилгааныг нэг мөсөн тултал нь доошлуулаад хөхөвчөө өргөн шаар шиг хөөрхөн хоёр “амьтныг” бултасхийлгэн гаргаад ирэв. Тэр үнэхээр сайхан хөхтэй байлаа. Сүүлд хэдэн нөхөдтэйгөө жаахан банди нар шиг зүггүйтэн порно үзэж байхдаа ийм том хөх харж байсансан. Би ч аль болох алгандаа багтахаар базаж, таалж байлаа. Бүсгүй ч тачаадан, биеэрээ улам надруу шахан ойртов. Ягааран туяарах товчийг нь имрэн наадахад сэрийгээд ирлээ. Тэгтэл замын хань маань өмднийхөө товчийг тайлан шувтлахад ондгор цагаан өгзөг бумбалзсаар гарч ирэв. Өмдтэйгөө хамт дотоожоо тайлсан байлаа. Нарийхан бэлхүүсэнд нь өргөн ташаа, хөөж эссэн гурил мэт том өгзөг нь гайхалтай дур хүсэл нэмлээ. Миний дур хүсэл ч туйлдаа хүрч, хөлс шороонд нэвчсэн хуучин саарал цамцаа тастчих шахан тайлахад тэр надад тус нэмэн жинсэн өмдөнд хавчигдаж барьсан өмднөөс том борыг минь гулбас хийлгэн гарган чөлөөллөө.
Тэгээд миний дээгүүр даван надтай байраа солиод баруун гараараа жолооноос, зүүнээрээ хаалганы бариулаас базан өнөөх хийлсэн мэт том өгзгөө миний нүүрэнд наах шахан оцойж өглөө. Араасаа хийлгэх хүсэлтэй байгааг нь ч би эр хүний зөн совингоороо мэдэрч, бүдүүн жадаараа нясуун дарсаа шүүрүүлэн бэлэн болсон нуудгайных нь хэлүүг нь эрвэгнүүлэн оролдоход бүсгүй тэсэл алдан уухилан өгзгөөрөө улам улам шахна. Түүний халуу шатсан бие намайг, кабинтай минь хамт төөнөх шиг болж байлаа. Миний эр бор ч тэсэл алдахад хүрч, хамаг үр толгойд нь буглан улам том болсон байв. Лантуу шиг том бахархлынхаа шидийг үзэх цаг нэгэнт ирсэн тул бүсгүйн бариу ертөнцийн жаргалыг мэдрэхээр яарч, хүчтэй гэгч нь нэг сүвлэлээ. “Найз” маань түүнийг өвтгөсөн бололтой өөрөөсөө холдуулах гэж өгзгөөрөө түлхэн сугалахыг оролдов. Ингэхэд нь би бүр тэгэхээс тэг гэсэн шиг улам лав бүлж, бэлхүүсийг нь хөхөртөл чанга базан цохиж гарлаа. Бүсгүй ч уйлах мэт гиншин хаалга руу зүтгүүлсээр цонхон дээр нүцгэн цээжээрээ наалдаад авав. Би ч хамаг тэнхээгээрээ бүсгүйн хөөсөн гурил шиг том өгзгийг нь хагалах шахан нүдсээр л. Зад тавих шахсан бүдүүн шодойгоороо бөгсөн биеийг нь мэдээ алдтал хүчтэй цохисоор. Миний цохилтыг дааж чадахаа больсон бүсгүй гараараа ташаанаас минь зуурч, түлхэх гэж дэмий л оролдоно.
Ингэхэд нь бүр зад хиймээр санагдатлаа тачаадсан би дээш доош савлах шаар шиг том хоёр хөхийг нь цус шүүртэл базна. Бүсгүй тэсэл алдан Тужийн нарсыг сэртэл чарлалаа. Би ч бүсгүйн доод хонгилыг нь дүүрч хальтал нь нясуун таргаа шавхаж орхилоо. Бүсгүйн гуяыг дагаад миний үрийн шингэн зам татуулан урссаар байв. Зам зуур замын хань маань тайван гэгч унтсаар, харин би түүнийг дахин амтлах хүслээ арай ядан дарж явсаар хотын бараа харлаа. Түүнтэй би дахин учрахыг хүсэн утсыг нь тэмдэглэж авах гэтэл тэр “Та надаас хол ах. Би танд садаа болно уу гэхээс хань болохгүй…” гэж хэлээд инээмсэглэсээр одож билээ.
Зохиогч: Хайртикан
